TOP TEN: "The End"

Fisterra, a fin do mundo.

Principiabamos este blogue citando a fin memorábel do Lolita de Nabokov. Ese é un de tantos finais, remates, desenlaces e mesmo falecementos que merecen un oco na historia. Esta é a miña lista:

10. As derradeiras palabras de Humbert Humbert en Lolita, que pechan un libro maxistral servíndose dunha combinación de verbas máxica, posuidora dunha beleza formal como penso que ninguén poderá superar endexamáis.

9. O impresionante remate do Concerto para Piano e Orquestra Nº 3 de Rachmaninov, que sempre me fai pensar: ese piano vai poder ser usado algunha outra vez?

8. A morte de Jackson Pollock ao volante do seu Cadillac, levando consigo toda unha concepción milenaria da arte e deixando a todo o mundo facéndose a gran pregunta: “E agora que?”

7. O desenlace do filme The Remains of the Day, de James Ivory, cun patético Señor Stevens incapaz, vinte anos despois, de confesarlle o seu amor (pretérito?) a unha Miss Kenton que na altura estivo disposta a deixalo todo por el.

6. O falecemento simultáneo, o 4 de xullo de 1826, dos dous mellores presidentes que nunca houbo en Estados Unidos. En Quincy, Massachusetts, John Adams consume o seu derradeiro hálito, e di, lembrando a un gran amigo (e tamén gran rival): "Thomas Jefferson aínda vive". Pero había só unhas horas que Jefferson morrera na súa vila de Monticello, Virxinia. Cumpríanse 50 anos xustos da Declaración de Independencia.

5. A caída do nazismo tal e como foi relatada por Antony Beevor en The fall of Berlin, lectura que nos mergulla na verdadeira Apocalipse.

4. A fuga de Deckard e Rachael ao final da película Blade Runner, de Ridley Scott, nunha das versións con voz en off na que presenciamos como unha parella de replicantes con data de caducidade tenta fuxir do seu destino acubillándose na incertidume máis humana: "Non sabían canto tempo teríamos; quen o sabe?"

3. O finale do Acto I de Il Barbiere di Siviglia, de Rossini, un despiporre de orquestra e coros perfectamente acompasados e excesivos como nunca xuntou ninguén ao longo da historia da ópera.

2. Os versos finais do soneto de Quevedo “Amor constante más allá de la muerte” os cales demostran que con tres frases dun poema hai dabondo para facer tremer de emoción a calquera.

1. Deixo para o remate algo que foi real e que, como desenlace extraordinario, como final insospeitado e a un tempo anhelado, foi inalcanzábel mesmo para Nabokov, Rachmaninov, Pollock, James Ivory, Jefferson e mais Adams xuntos, Hitler pasado polo filtro de Beevor, Ridley Scott, Rossini ou Quevedo. Foi algo que aconteceu en Barcelona o 25 de maio de 1999. Non durou moito, pero materializou a verdadeira sublimación da fin imposíbel, e pervive aínda na memoria de moitos: falo dos derradeiros intres da final da Copa de Europa, unha tolemia absoluta na que o Manchester United foi quen de remontarlle ao Bayern de Munich un 0-1 nos minutos 90 e 93 de partido, proclamándose campión perante un mundo histérico da emoción. Non o credes? Os do Bayern tampouco... Ollade, ollade para aquí:



Cal é o voso TOP TEN?